HSV
Maar ik – ik wil me op niets anders laten voorstaan dan het kruis van Jezus Christus, onze Heer, waardoor de wereld voor mij is gekruisigd en ik voor de wereld.
NBV
Galaten 6:14
Met het stukje voor de komende week, ben ik begonnen aan de tweede helft van de kalender.
Er liggen D.V. nog weer bijna 11 maanden van overdenken en schrijven voor mij (ons).
Was ik in het begin soms vreselijk gestrest over hoe ik het weer voor elkaar moest krijgen (de vraag ‘waar ben ik aan begonnen’ kwam regelmatig boven), tegenwoordig, is er een stuk rust, omdat ik heb ervaren in de achterliggende tijd, dat Gods Geest mij leidt en mij de woorden geeft.
Sommige onderwerpen liggen me na aan het hart en soms voelde ik een opwinding nog voor ik ook maar een woord geschreven had, maar ik heb ook heel wat keren zuchtend mijn ogen opgeslagen naar boven met mijn handen als het ware in de lucht van ’Heer, hier weet ik niets van, of dit ken ik niet, hoe moet ik hier ooit iets zinnigs over schrijven’.
En dan begon ik met zoeken; in de Bijbel, op Internet, in de Matthew Henry’s.
Soms vloeiden er tranen van de strijd en moeite die het me kostte, omdat ik ‘het’ voor mijn gevoel maar niet kon pakken waar het om ging.
Ik geloof echter, dat ik de strijd, die ik soms heb, de worstelingen, om de juiste woorden op papier te krijgen, juist nodig heb om zelf alles eerst te doorleven en eigen te maken.
En soms was daar ook de enorme onzekerheid die me kon overvallen; wat gaan mensen hier wel niet van denken of zeggen …
Bijna 11 maanden, 47 weken lang inmiddels, ben ik nu onderweg en wat heb ik veel geleerd en mogen (her)ontdekken.
En er komen nog 47 weken aan waarin ik, en naar ik hoop jullie lezers ook, nog meer mogen nadenken en leren van Gods woord.
Deze week is het weer een grote worsteling om wat op papier te krijgen.
En na een hele ochtend en een halve middag worstelen met mijn gedachten, Gods woord en de onrust in huis door kinderen die er normaal op de vrijdagmorgen niet zijn, lees ik voor de zoveelste keer bovenstaande tekst nog eens door.
‘Maar ik – ik wil me op niets anders laten voorstaan dan het kruis van Jezus Christus, onze Heer, waardoor de wereld voor mij is gekruisigd en ik voor de wereld.’
Punt.
Ineens is het alsof ik Paulus het hoor zeggen: ‘Jongens, luister eens, jullie kunnen me allemaal wat. Het doet er allemaal niet toe, wat jullie ook zeggen. Je kunt van alles aandragen wat je hebt gedaan, of waar je je allemaal wel niet aan hebt gehouden, maar het draait maar om één ding, en dat is het Kruis van onze Here Jezus Christus! Zo simpel is het. Niets doet er meer toe dan alleen dat en als dat betekent dat ik vervolgd word, so be it! Daar zal ik dan trots op zijn, want ik wil geen deel uitmaken van een wereld die Hem niet wilt.’
In gedachten zet ik de tijd even stil en stel me het Kruis voor waar de Here Jezus net is gestorven.
Maar een enkeling van Zijn volgelingen is Hem tot daar gevolgd.
De vrouwen zijn daar, en Johannes, Zijn geliefde discipel.
Voor de rest zijn het soldaten, alleen maar op sensatie beluste mensen en degenen die Hem en Zijn boodschap zo haatten.
Waar ben ik?
Maak ik ook deel uit van de vrouwen?
Durf ook ik daar te staan, het risico lopend dat ook ik gevangen genomen word omdat ik een volgeling van Hem ben, of sta ik liever heel dicht bij de meute die Hem gekruisigd wilde hebben, uit veiligheidsoverweging?
Paulus heeft de eerste christenen zwaar vervolgd.
Hij hield de mantels vast van hen die Stefanus stenigden om zijn geloof in de Here Jezus Christus.
Als geen ander wist Paulus wat het hem zou gaan kosten toen hij zijn leven in de handen legde van de Here Jezus en zich overgaf aan Hem.
Degene die vervolgde zou zelf worden vervolgd.
Maar Paulus had tot in het diepst van zijn wezen, het diepst van zijn ziel beseft wat er aan het Kruis is gebeurd.
In de dagen van zijn blind zijn is de stem van de Here Jezus: ‘Paulus, waarom vervolg je Mij?’ tot in het diepst van zijn hart binnengedrongen en hij kan niets anders meer zeggen dan wat hij hier, in deze tekst, zei.
Alleen Hem wil hij volgen.
Alleen Hem wil hij dienen.
Om Hem wil hij alles doorstaan.
Niets is meer belangrijk; de wereld niet, wat de wereld hem aan zou kunnen doen niet, wat mensen zeggen niet, wat mensen hem zouden kunnen aandoen niet.
Niets maakt het meer voor hem uit, hij wil maar één ding: Jezus volgen, vertellen van Hem die voor onze zonden is gestorven en opgestaan.
Hem wil hij dienen, eren, in woord en daad.
Ongeacht wat het kost.
De wereld en al haar begeerlijkheden hebben voor hem afgedaan.
Is het voor mij ook zo ‘simpel’?
Kan ik dit net als Paulus ook zo ‘makkelijk’ zeggen?
Of zeg ik het te makkelijk om er vervolgens achter te komen dan mijn mond sneller was dan de consequenties die ik kon overzien?
Sta ik daar wel bij stil als ik tv kijk, of bepaalde bladen inkijk, of als ik de computer aanzet …
Paulus was heel radicaal in zijn keuzes, hoe radicaal ben ik?
Het Kruis was alles voor Paulus, wat betekent het Kruis voor mij?
Doet het er werkelijk toe hoeveel mensen ik tot God heb mogen leiden, of hoeveel ik gedaan heb voor mijn kerk of gemeente of wil ik alleen maar dichter tot Hem groeien, Hem beter leren kennen door dagelijks in Zijn voetsporen te wandelen, te zijn als Hij, te doen als Hij?
Ik moet denken aan een gebed dat ik onlangs op mijn site gezet heb.
Welk een consequenties heeft dat gebed eigenlijk als je het goed tot je door laat dringen.
Kom, o God,
kom, Heer Jezus,
kom met Uw Heilige Geest
en leidt mij deze dag.
Vul mij, onderwijs mij.
Bescherm mij, leidt mij.
Maak mijn wil één met die van U
en doorstroom mijn hart met Uw liefde,
opdat ik zal uitdelen van wat U mij geeft.
Laat mij liefhebben, wat U liefheb
en laat mij haten, dat wat U haat.
Laat mijn hart zich verheugen, in dat wat U verheugt
en laat mijn hart bedroeft zijn om wat Uw hart bedroeft.
Maak mijn hart zacht en bewogen, zoals dat van U.
Laat mijn leven tot zegen zijn voor een ieder die ik ontmoet
en tot eer en glorie van U.
- Amen -
Als ik God wil leren kennen, beter wil leren kennen, dan is het Kruis de plaats waar ik wezen moet, want in de Here Jezus Christus heeft God getoond wie Hij werkelijk is.
Begin bij het Kruis en je zult het hart van de Vader leren kennen, voor zover dat voor ons mensen mogelijk is.
En voor hier zal dat genoeg zijn.
Lieve Vader in de hemel.
Het was voor Paulus allemaal zo ‘simpel’.
Niet in wat hij moest ondergaan, maar wel in hoe hij in het leven stond, zijn houding, zijn keuzes.
Hij had geen andere keuze, nadat hij erachter gekomen was wie Jezus werkelijk was.
Soms, lieve Vader, vraag ik mij weleens af of ik dat wel zo, in die hoedanigheid, weet.
Of misschien weet ik het wel, maar is het nog niet volledig in mijn hart neergedaald.
Of …
Waarom durf ik anders soms nog zo weinig; waarom doet het er soms nog zoveel toe wat mensen zeggen of vinden …
Waarom speel ik soms nog zo vaak op safe, of zwijg ik, of kijk ik een andere kant op of …
Vorige week, vader, hebben we het gehad over ‘klaar zijn voor de strijd’, maar U kennen, Vader, is nog zoveel belangrijker, want dan krijgt mijn hart dezelfde drive en passie als Paulus.
Dan wil ik nog maar één ding en dat is alles doen wat U van mij vraagt ongeacht wat het mij kost.
Niet omdat het moet, niet omdat het een wet is, maar omdat ik van U houd en ten diepste tot mij doorgedrongen is wie U bent en wat U voor mij hebt gedaan.
De prijs die U hebt moeten betalen voor mijn ziel.
Vader, ik ben onderweg en lerende.
Dank U wel voor Uw genade in dit proces, voor Uw vergeving, voor Uw geduld, voor Uw liefde.
Breng mijn geloof op dezelfde hoogte als dat van Paulus zodat ook ik met volle overtuiging dezelfde woorden kan zeggen.
‘Maar ik – ik wil me op niets anders laten voorstaan dan het kruis van Jezus Christus, onze Heer, waardoor de wereld voor mij is gekruisigd en ik voor de wereld.’
Wel in de wereld, maar niet meer van de wereld.
Maak mij los, Vader, maak mij los.
Zet mij vrij …
In Jezus’ Naam.
- Amen -
Ik sluit mij af
voor de wereld om mij heen
en loop in gedachten,
in alle stilte en eenzaamheid,
naar het kruis - het is leeg.
Het bloed aan het hout
en op de grond
zijn de stille getuigen
van wat Hij daar
voor mij heeft gedaan.
Ik hoor het geschreeuw:
‘Kruisigt Hem, kruisigt Hem’
en een beklemmend gevoel
overvalt mij – ik moet kiezen.
De stemmen komen dichterbij;
wat zal ik doen,
waar ga ik heen?
Maak ik mij stilletjes uit de voeten
of zal ik bij het kruis blijven staan?
‘Jij hoort ook bij Hem!’
De woorden klinken hard en scherp
en angst overvalt mij
tot in het diepst van mijn wezen.
Dit is mijn moment – Hij kijkt.
Ja, ik hoor ook bij Hem!
Mijn angst is verdwenen;
Hem wil ik volgen, om wat Hij
voor mij heeft gedaan.
Liefhebben, wat Hij liefheeft;
haten, wat Hij haat.
Bedroefd zijn, om wat Hem bedroeft;
verheugd zijn, om wat Hem verheugt.
Geen compromissen,
alles plaatsen in Zijn Licht
en in Zijn voetsporen gaan.
©Rita Klapwijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten