Week 8 - Nee zeggen

Want de zaligmakende genade van God is verschenen aan alle mensen,

en leert ons de goddeloosheid en de wereldse begeerten te verloochenen en in deze tegenwoordige wereld bezonnen, rechtvaardig en godvruchtig te leven, …
HSV

Want Gods genade is verschenen tot redding van alle mensen.
Ze voedt ons op en leert ons dat we ons moeten afkeren van ons goddeloze leven en onze wereldse verlangens en dat we bezonnen, rechtvaardig en vroom moeten leven in deze wereld, …
GNB

Titus 2:11,12

Gedeeltelijk citaat (kalendertje): ‘Door de kracht van de Heilige Geest en het gezag van Zijn Woord kunnen we nee zeggen tegen de dingen waar we nee tegen moeten zeggen.’

Allerlei verschillende gedachten komen in mij boven als ik hierover aan het nadenken ben.
In mijn achterhoofd weerklinken opnieuw de stemmen van mensen die mij vertellen wat ik wel en niet mag doen, en wat ik moet doen.
Allerlei gevoelens kom weer boven, gevoelens van frustratie en onmacht, van verdriet en berouw, van wel willen en toch niet kunnen.
Diep van binnen klinkt een schreeuw naar boven, ‘HERE, help mij! Het goede dat ik doen wil, dat doe ik niet, en het verkeerde, dat ik niet wil, dat doe ik …’
Mijn gedachten en gevoelens zijn net een rollercoaster; en zoals de sneeuw buiten op dit moment voortjakkert en door elkaar dwarrelt, zo voelt het ook bij mij van binnen.

Maar ik weet wel waar het vandaan komt, waar het uit voortkomt.
Al heel lang weet ik dat ik moet gaan lijnen maar de fut en moed ontbreken me.
Ik heb het al zo vaak geprobeerd en iedere keer blijf ik steken bij een paar kilootjes, omdat ik er niet bij kan sporten of genoeg bewegen en dan geef ik het maar weer op.
En binnen de kortste keren zit alles wat er af was, er weer aan.
Zo frustrerend.
En dan nu dit onderwerp.
Nee zeggen; ‘door de kracht van de Heilige Geest en het gezag van Zijn woord kunnen we nee zeggen tegen de dingen waar we nee tegen moeten zeggen.’
Binnenin mij vindt een groot gevecht plaats …

Misschien heb jij wel heel andere dingen waarvan je weet dat je er ‘nee’ tegen zou moeten zeggen.
Misschien is het voor jou de tv, de computer, je werk, porno, of roken, of …
Er valt nog genoeg in te vullen.
Misschien lees je bovenstaande zin wel over de kracht van de Heilige Geest en denk je, ja, ja, daar heb je er weer zo eentje met zo’n ‘simpele oplossing’, alsof het allemaal zo makkelijk is.
Je moest eens weten hoe vaak ik al gevochten heb tegen …
Je moest eens weten hoe sterk dat andere is …
Je moest eens weten hoeveel ik al gebeden heb en voor me laten bidden …
Nee zeggen, och, als het toch eens zo simpel was …

Wees niet maar niet bang, er komt geen preek over de kracht van de Heilige Geest en hoe wij door Zijn kracht alles kunnen overwinnen.
(Hoewel dit natuurlijk wel waar is, maar ik denk dat als we heel eerlijk zijn, we dit zelf eigenlijk best wel weten)
Ik kan mijn Bijbel nu openen en allerlei Bijbelteksten opzoeken die gaan over Zijn kracht en hulp.
Ik kan terug gaan naar mijn gedichtensite waar ik een prachtig gedicht heb geschreven over Zijn Opstandingskracht; een gedicht wat ik doorleefd en doorworsteld heb voordat het op papier kwam.
Ik kan getuigenissen doorgeven van mensen die in één klap bevrijd of genezen waren.
Ik kan van alles aanhalen of neerschrijven, en misschien dat iets daarvan je even motiveert, of je stimuleert om je schouders er weer onder te zetten en ‘nee’ te zeggen.
En misschien dat het sommigen zelfs echt zou helpen, maar omdat dit ook voor mij persoonlijk, nu, op dit moment een issue is, keer ik terug naar een moment van bijna 6 jaar geleden.
Naar de dag waarop ik ‘nee’ zei tegen mijn sigaretten, tegen het roken.

Al heel wat eerder (paar jaar?) had God mij laten zien dat Hij graag wilde dat ik zou stoppen met het roken, maar wat heeft het lang geduurd voordat ik zover was dat het me ook daadwerkelijk lukte.
Eén groot gevecht is het geweest eer ik zover was.
Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik heb in mijn eigen leven wel ontdekt, dat het niet een kwestie was/is van niet kunnen stoppen, maar niet willen.

Wat mijn roken betreft;  heel lang verschool ik mij achter dingen als: ik ga die gezelligheid missen, nog even samen gezellig een sigaretje roken.
Of ik heb teveel problemen, dus dat gaat hem nu niet worden.
Of de kilo’s vliegen er dan aan, ik rook liever dan dat ik dik word.
Of …
Ach, we hebben denk ik zo allemaal wel onze eigen redenen/excuses waarom we nu geen ‘nee’ kunnen zeggen.
Maar als ik heel eerlijk ben, ging het uiteindelijk bij mij maar om één ding: diep, heel diep van binnen wilde ik niet!
Alleen al de gedachte dat ik nooit meer zou mogen roken, riep allerlei gevoelens van paniek op.
O, wat ben ik in die tijd naar het stoppen met roken onredelijk geweest tegen God.
‘Wilt U me dit ook nog afpakken?
Ik heb al niets, kan al niets, moet ik dit ook nog missen?
Ik kan al niet sporten of zoiets, want mijn lichaam kan dat niet, ik mag al niet snoepen want dan vliegen de kilo’s eraan en nu moet ik mijn sigaret ook nog inleveren?
Weet U wel wat U van mij vraag?
O God, waarom?
Waarom? …’

Apart, opnieuw kan ik deze pijn voelen, de pijn van mijn strijd met God, de strijd van mijn wil tegen de Zijne.
Want, dat was, en is, de kern van alles.
Het gaat er niet om of ik het wel of niet kan, het gaat erom of ik bereid ben mijn wil te onderwerpen aan die van Hem!
En ik denk dat dit in wezen voor ons allemaal geldt, niet alleen voor mij.
Wat het ook is, waar we ook ‘nee’ tegen moeten zeggen, uiteindelijk draait het maar om één ding: gehoorzaamheid!
 Gehoorzamen aan Hem, of doen we onze eigen zin.

Afgelopen week is de lijdenstijd begonnen.
Overal om je heen hoor en zie je berichtjes over bidden en vasten, over je richten, zien op Jezus.

Tussen twee haakjes, geloof jij dat God dingen leidt in je leven?
Dingen samenbrengt, zo arrangeert dat ze samenvallen, of geloof jij in toeval?
Ik geloof niet in toeval, ik geloof dat God mijn leven leidt, dat Hij dingen op mijn pad brengt en dat het aan mij is of ik ze zie, oppak en wat mee doe of niet.
Nee, niet dat Hij zo mijn hele leven van minuut tot minuut uitstippelt en dat ik het maar zou moeten doen, nee, dan zou ik een marionet zijn en zo heeft Hij ons niet geschapen.
Hij heeft ons geschapen met een eigen wil, maar ik geloof met heel mijn hart dat Hij mij leidt en daarin dus dingen toelaat of juist op mijn weg brengt.
Hoe ‘toevallig’ kan dit anders zijn?
De lijdenstijd is begonnen. (straks zul je begrijpen waarom dit voor mij belangrijk is)
Met het kalendertje van Beth Moore kom ik deze week precies uit bij ‘nee zeggen’.
Ik schrijf mijn stukje meestal op donderdag en soms als ik meer tijd nodig heb, ga ik op vrijdag, zo nodig zaterdag, verder.
Daar ik gister al behoorlijk heb geworsteld met dit onderwerp, en amper wat op papier kreeg, moest ik vandaag (vrijdag) verder.
En uitgerekend gisteravond kom ik met mijn Bijbelsdagboekje bij het hoofdstukje over ‘dieet en bewegen’.
(Als ik dan toch heel eerlijk en persoonlijk bezig ben, laat ik je dan ook maar dit vertellen, ik werd even heel chagrijnig en heb het van weeromstuit niet eens goed gelezen)

Ik geloof dat God ons allemaal tot een punt brengt waarop we echt een keuze moeten maken, doen we dit niet, dan heeft dat consequenties.
In de eerste plaats consequenties voor onze relatie met God, maar het kan ook in relaties tussen man/vrouw/gezin/vrienden etc., of voor ons lichaam.

Als God ons dingen wil leren, of ons vraagt te stoppen –nee te zeggen– tegen bepaalde dingen en we willen niet, gaan door met … wat het ook is, dan sluiten we Hem buiten dat terrein van ons leven en behoort niet ons gehele leven aan Hem toe.
Daarmee stellen we dus onze eigen wil boven die van Hem.
Het proces van strijd dat daaraan vooraf kan gaan – onze wil tegen die van Hem, wat nog eens extra gevoed kan worden door influisteringen en handelen van de boze, tegen die van Hem – is voor de één misschien totaal onbegrijpelijk en voor een ander een weg die onontkoombaar is.
Ik weet van mijzelf hoe dom het was, en is, en toch lijkt het wel alsof ik het ‘nodig’ heb om te komen tot een totale overgave ook op dat terrein van mijn leven.
Ik weet dat ik mijn wil moet afleggen tegen die van Hem; ik weet dat ik dat uiteindelijk zal doen omdat ik niet anders kan, en toch ben ik zo’n moeilijk mens die hardnekkig vecht en strijd met God.
Geloof me, ik wilde dat het anders was, en aan de andere kant leer ik daardoor God ook weer kennen, waardoor ik nog meer van Hem ga houden.
(Hoe krom kunnen dingen soms zijn, of maak ik ze zo?)

Voor mijzelf geloof ik dat God mij met dit onderwerp, en alles wat Hij daarom heen bij elkaar liet/laat vallen, (opnieuw) op dit punt heeft gebracht, net als met het roken.

Want Gods genade is verschenen tot redding van alle mensen.
Ze voedt ons op en leert ons dat we ons …

‘Ze voedt ons op en leert ons’ zegt de tekst die erbij gegeven is.
Gods genade, Jezus, is verschenen en voedt ons op en leert ons …

Opnieuw kom ik uit bij maar één ding, willen we dat?
Wil ik dat?
Ja?
Dan kan ik ook ‘nee’ zeggen tegen ...
Alles komt aan op onze keuze en van daaruit ondernemen we de stappen die nodig zijn.
Dan komt de kracht van de Heilige Geest om de hoek, want God geeft ons geen kracht voor iets waar we nog aan moeten beginnen.
We zullen Zijn kracht pas ervaren als we op weg zijn gegaan en soms ontdekken we zelfs pas dat Hij ons geholpen heeft als we terugkijken.
Soms zullen we de hulp van andere mensen erbij nodig hebben, maar dat is niet erg.
God heeft ons mensen ook aan elkaar gegeven om voor elkaar te zorgen, naar elkaar om te zien.
Voor elkaar te bidden, elkaar te bemoedigen en op te beuren.

Gods woord zegt: ‘Ik vermag alle dingen in Hem die mij kracht geeft.’
Dat is het woord waaraan we ons als het ware vast moeten klampen, onszelf heel de dag door  moeten voorhouden.
De kracht die vrij kwam toen Jezus opstond uit de dood, is de kracht die in ons is!
Hij heeft alles overwonnen en wij zijn in Hem meer dan overwinnaar, dus hoezo we kunnen geen ‘nee zeggen’.

Niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde …

Goede vrijdag.
Gethsemané.
Lijdenstijd.

Naast mij ligt het schriftje waarin ik mijn verhaal heb geschreven over mijn keuze om ‘nee’ te zeggen tegen het roken.
Ik had het vorig jaar al met Goede Vrijdag op mijn site willen plaatsen, maar ik kon niet meer vinden waar ik het in opgeschreven had.
(zegt iets over mij, over alle papiertjes en schriftjes die ik heb en waarin dingen staan opgeschreven )
Ergens in de week die achter me ligt, kwam ik het tegen en had het vast apart gelegd voor …?...
Het verteld van hoe ik tot het uiteindelijke punt kwam om ‘nee’ te (kunnen) zeggen.
Misschien dat het ook jou op weg kan helpen, waar dan ook voor …
Zelf wil ik het nogmaals lezen, nogmaals doorleven voor de weg waar ik nu voorstaat.

6 april 2007
Vandaag is het Goede Vrijdag; bijna was, want de dag is bijna om.

In gedachten liep ik vandaag met U mee, Heer.
Wat ging er door U heen vandaag zoveel jaar terug?
U wist dat Uw einde vandaag kwam.
Het lijden, het sterven.
Bent U nog gewoon doorgegaan met Uw werk tot aan het avondmaal?
Ja, dat geloof ik vast, mensen redden, genezen, ja, ik geloof dat U dat deed.
Gewoon alles wat U iedere dag deed, ondanks dat U wist wat er ging gebeuren deze dag.

Steeds opnieuw keerden deze gedachten vandaag terug in mijn hoofd.
Wat deed U nu, Heer Jezus?
Waar was U nu mee bezig?
Welke gedachten gingen er door U heen als U dacht aan wat er ging gebeuren?

Ik weet dat het eigenlijk geen vergelijking is, maar toch …
Opnieuw doorloop ik mijn dag.

… Ik ga ook gewoon door met mijn werk, met de dingen die moeten gebeuren.
Af en toe denk ik aan vanavond; nee, dat zie ik dan wel, nu gewoon mijn werk …
Af en toe sta ik even stil en vraag: ‘Heer Jezus, hoe deed U dat?
Ik voel me dicht bij Hem, verwant met Hem, of eigenlijk moet ik zeggen, ik voel Zijn verwantschap met mij.
Het zou Hem alles kosten; verraad, verloochend, immense pijn , verdriet etc.
Zonde – Dood – door God verlaten …
En ik?
Als ik stop met roken vanavond na de dienst, na ‘de kruisiging en Zijn dood’, heb ik alleen maar winst.
Ja, het zal mij wat kosten, maar nooit alles.
Zo loop ik vandaag als het ware met U op, samen.
Ik voel pijn en verdriet, om U, om mijzelf.
Bijna zover.
Bijna.

Wat niet in mijn schriftje staat, maar wat ik nog wel weet, is dat ik diep van binnen eigenlijk nog niet wilde stoppen.
‘Gethsemané’ staat mij nog helder voor de geest.
Zijn strijd, Zijn angst, Zijn wanhoop …
Af en toe vliegt mij dit ook aan die dag en op de één of andere manier voelt het ook goed; het mag, er is ruimte voor.
Ruimte voor mijn angst, voor de leegte, het onbekende, de strijd, de pijn, voor het nooit meer …
Ik vind troost bij Jezus, in de hof van Gethsemané.

’s Avonds in de dienst woedt de strijd voort.
Nog heb ik een keuze, nog kan ik anders kiezen.
(Ik had mijzelf de tijd gegeven tot na de dienst; op de één of andere manier zou ik of wel of niet mijn sigaretten met Hem begraven)
In gedachten leg ik mijn sloffen sigaretten aan Uw voeten bij het kruis, maar nog kan ik ze me terug nemen …
Alstublieft, Heer Jezus, alstublieft …
’t Doet zo’n pijn, zo’n pijn …
Ik ben zo bang.
En toch …

’t Is voorbij.
De Here Jezus is dood.
In stilte lopen we de kerkzaal uit, zoals je in stilte loopt met een begrafenis.
’t Is voorbij, voor U, voor mij!?
Stilte omringt me.

Dan, in de hal, komt ineens de vraag van iemand: ‘Kom je mee een sigaretje roken?’
Ik kijk haar aan.
Binnenin mij stuiptrekt het; het moment van de keuze is aangebroken.
Zo vreemd, ze vraagt het me nooit.
Ik antwoord: ‘Nee, ik ben gestopt.’

Ik ben gestopt!
Voor het eerst van mijn leven spreek ik deze woorden uit.
Anders was het altijd: nee, ik probeer te stoppen, en nu …
’t Is gebeurd, ’t is echt voorbij.
Als ik naar buiten naar mijn auto loop, kijk ik omhoog.
‘Ik vertrouw hierbij op Uw hulp, Heer Jezus, want alleen red ik het niet.’
Een mengeling van gevoelens bekruipt mij.
Verdriet, opluchting, angst, onwennigheid, vrede, pijn.

Van U, Heer Jezus.
Voor U.
Mijn aan U gedane belofte.

En Hij heeft mij geholpen.
Dit jaar met Goede Vrijdag is het zes jaar geleden dat ik mijn laatste sigaret heb gerookt en tot op de dag van vandaag heb ik geen moment spijt.

En nu?

Sterven aan mijzelf …
Sterven aan jezelf …
Niet mijn wil, maar Uw wil geschiede …

Lieve Vader in de hemel.
Hoe groot is niet Uw liefde en geduld met ons mensen. (en met mij in het bijzonder)
Dank U, dat U zoveel van mij houdt, dat U geduldig wacht tot ik uitgestreden en geworsteld ben.
Ik weet dat het dom is, Heer, gelijk overgeven aan Uw wil scheelt zoveel strijd, pijn en verdriet, en toch hebt U mij lief.
Ik wilde dat ik anders was, Here, niet zo’n tegenstribbelaar, niet iemand die alles moet doorleven, doorworstelen om te komen waar U haar hebben wilt.
Maar U weet, dat ik van U houd, heel veel.
U weet het, U weet het …
Help mij, lieve Vader, opnieuw.
En dank U wel dat ik weten mag dat U dat ook zult doen, opnieuw.
Ik bid voor hen die worstelen en strijden met hetzelfde probleem, of met wat anders.
Ik bid U, Vader, dat U ook op hen laat weten dat U geduldig wacht, of hen helpt als zij ‘nee’ gaan zeggen tegen hun issue.
Dank U wel, dat er voor ons allemaal vergeving is, genade, en hulp.
Dank U voor de vrijheid die komt als wij ‘nee’ zeggen tegen die dingen waarvan U dat van ons vraagt en zegt in Uw woord.
Ik bid echter ook om Uw hulp in dit proces van sterven aan onszelf.
Breng ons bij Jezus in de hof van Gethsemané, waar Hij ons kan en zal troosten, ons moed geeft, zoals U Hem getroost hebt en Hem de moed en kracht gaf die Hij nodig had.
Heer Jezus, U ging de zwaarste weg en hoe zwaar onze weg soms ook mag lijken, laten wij kracht en troost putten uit het feit dat U ons op de zwaarste weg bent voorgegaan en zo met ons mee kan voelen.
U zei: Uw wil geschiede; leer mij hetzelfde te zeggen.
U gaf alles en vraagt slecht zo weinig.
U stierf, zodat wij kunnen leven.
Laat Uw grote liefde ons hart dringen om te doen wat juist is.
Laat mij liefhebben wat U liefheeft, en haten wat U haat.
Niet mijn wil, maar Uw wil …
Niet omdat het moet, maar omdat ik van U houd, om wat U overgehad hebt voor mij …
Ook dit deel van mijn leven geef ik aan U.

- Amen –

‘Niet mijn wil,
maar Uw wil geschiede.’

Met gebogen hoofd
spreek ik de woorden,
terwijl mijn ogen het bloed zien
van de spijkers die Uw handen 
en voeten doorboorden.

‘Niet mijn wil, maar Uw wil …‘
O Heer, help mij toch om zo te leven.
En om werkelijk elk deel van mijzelf,
ook wat ik nog verborgen houd
aan U te geven.

‘Niet mijn wil,
maar Uw wil geschiede.’

Ja, Heer, U wil ik gehoorzaam zijn,
tot in de kleinste dingen.
Maar heb alstublieft geduld met mij
en blijf mij met Uw liefde en trouw
omringen.

©Rita Klapwijk