Week 34 - Gebed

 Daarom bidden wij ook altijd voor u dat onze God u de roeping waard acht en Hij al het welbehagen van Zijn goedheid en het werk van het geloof met kracht volbrengt, …'
HSV

'Met het oog hierop bidden we voortdurend, dat onze God u waardig keurt voor het leven waartoe Hij u roept.
Moge Hij door Zijn macht ervoor zorgen dat u al uw goede voornemens kunt uitvoeren en dat alles wat u op grond van uw geloof doet, tot volle ontplooiing komt.'
GNB

2 Thessalonicenzen 1:11


‘Een gebedsloos leven is een krachteloos leven, …’ *

Gebed is een wezenlijk onderdeel van het leven van iedere gelovige; tenminste, dat hoort het zijn.
(en dan gaat het niet om de lengte van een gebed, of hoe prachtig het al dan wel of niet  klinkt)

Iedere relatie, of het nu tussen man en vrouw is, ouder/kind, vrienden, werkgever/ werknemer, in onze kerkelijke gemeente of …, iedere relatie staat of valt met hoe de onderlinge communicatie is.
Hoe beter de onderlinge communicatie, hoe beter de verhoudingen en/of de prestaties
zijn.
Duidelijk mag zijn dat communicatie natuurlijk zowel spreken als luisteren inhoudt.
(nog veel meer factoren spelen een rol in een goede communicatie, maar het zou te ver gaan om dat allemaal te beschrijven)
Eén ding is in ieder geval zeker, een goede communicatie tussen mensen onderling, in welke verhouding of hoedanigheid ze ook met elkaar te maken hebben, is van wezenlijk belang.
Als dus communicatie tussen mensen al zo belangrijk is, hoeveel te meer is het dan niet belangrijk tussen God en ons.
God, Die onze Schepper is, onze Maker, onze Vader.

Gebed is onze communicatie met God.
Bidden brengt ons in contact met God.
Gebed in het leven van een christen is daarom eigenlijk net zo belangrijk als de zuurstof in de lucht die we inademen om te kunnen leven.

Als we kijken naar het leven van de Here Jezus dan zien we hoe ontzettend belangrijk gebed is.
Op verschillende plaatsen lezen we hoe Hij Zich terugtrok om te bidden.
Met dat ik hierover aan het lezen ben, dringt zich opnieuw een intens diep besef op van hoe belangrijk dit contact met Zijn Vader voor Hem was.

Mattheüs 14:22,23, 25 – 'Jezus zei Zijn leerlingen dat ze in de boot moesten stappen om alvast naar de overkant te varen. Hij zou intussen de mensen naar huis sturen. Toen Hij dat gedaan had, ging Hij de berg op om er te bidden zonder dat er anderen bij Hem waren. De avond viel en Hij was daar alleen. … In de nanacht kwam Hij naar de leerlingen toe, …'

Lucas 6:12 - '… De hele nacht bad Hij tot God …'

Hoe moe Jezus ook was, en reken maar dat Hij moe was aan het einde van een dag, toch verkoos Hij om niet te gaan slapen, maar om de berg op te gaan en te bidden.
Soms zelfs de gehele nacht!
Natuurlijk bad Hij ook gedurende de dag, want er was niets dat Hij deed zonder Zijn Vader, maar daarnaast nam Hij de tijd om echt helemaal alleen te zijn met Zijn Vader ongeacht hoe moe Hij ook was.

Als ik kijk naar het leven van de Here Jezus, naar wat Hij allemaal deed, dan denk ik dat Hij het ook alleen maar kon doen en kon volhouden omdat Hij voortdurend in contact was met Zijn hemelse Vader.
Zijn kracht kwam van boven!
Zijn kracht kwam door gebed!
Zijn kracht kwam door het voortdurende contact dat Hij had met Zijn Vader!
Hij kon doen wat Hij deed door Zijn voortdurende contact met Zijn Vader!

Hieraan kunnen wij zien hoe ontzettend belangrijk gebed is!
Want als het voor de Here Jezus belangrijk was, zal het dan voor ons ook niet zo zijn?!
Ik denk alleen niet, dat de Here Jezus met een hele waslijst met wensen bij Zijn Vader kwam.
In de Bijbel lezen we dat Hij altijd en in alles de wil zocht van Zijn Vader, dus ik geloof met heel mijn hart dat dat ook hetgeen was wat Hij deed als Hij alleen was met Zijn Vader.
Zijn relatie met Zijn Vader was gekenmerkt door wederzijdse onvoorwaardelijke liefde; innig, diep, en vol vertrouwen.

Als ik een menselijke voorstelling zou maken van die momenten met Zijn Vader, gebaseerd op wat de Bijbel zegt over de Here Jezus, dan zie ik Hem in gedachten de berg opklimmen tot Hij een mooi, beschut en rustig plekje heeft gevonden.
De avond valt en het wordt donker.
De sterren schitteren aan de hemel, terwijl de maan de ene keer de omgeving verlicht en een andere keer alles in donker hult.
Het enige geluid is het geluid van de nachtdieren op zoek naar voedsel, of van de wind die ruist door het aanwezige struikgewas.
Hij gaat zitten met Zijn rug tegen de bergwand.
Terwijl Zijn blik omhooggaat, voorbij de sterren, voorbij de melkwegstelsel, voorbij …, drinkt Hij de rust en vrede van dit stille samenzijn met Zijn Vader in.
Zijn vermoeide lichaam en geest komen tot rust in de vredige stilte van dit samenzijn en Hij koestert Zich in de warmte van de liefde van Zijn Vader.
Niets telt meer dan alleen dit samenzijn, dit samensmelten van Zijn Geest met die van Zijn Vader, de wil van Zijn Vader en Zijn wil.
Als Hij dan gaat spreken komt er geen woord over Zijn lippen over hoe de mensen wel niet tegen Hem deden, wat ze over Hem hebben gezegd die dag, wat ze hebben gedaan.
Ik hoor geen klagen over drukte, duwen en pushen.
Over hoe moe Hij wel niet is van al die vragen van de mensen, hun smekingen om genezing, hun onhebbelijkheden, hun …
Nee, geen van deze dingen hoor ik.
Hij bidt en pleit, Hij smeekt, Hij doet voorbede voor de mensen die Hij ontmoet heeft en nog zal ontmoeten.
Het ene moment zit Hij nog tegen de bergwand aangeleund, terwijl Hij het volgende moment geknield ligt.
Ik hoor Hem vragen: ‘Wat is Uw wil in deze dingen, Vader, wat mag Ik zeggen, wat mag Ik doen? Waarmee maak Ik U blij? Waarmee maak Ik U gelukkig? U, U, U …’
Er zijn grote, lange momenten van stilte waarin voor ons mensen niets anders hoorbaar is dan de wind en de geluiden van de nacht, maar waarin Hij in Zijn hart de woorden van Zijn Vader gelegd krijgt.
Waarin Zijn Vader Hem laat zien wat Hij mag doen; wat Zijn wil is.
De nacht gaat voorbij, de zon verschijnt aan de horizon.
Hij komt overeind, strekt Zich uit terwijl Zijn blik, gekenmerkt door intense vrede en rust, naar boven gaat.
‘Dank U, Vader, Uw wil geschiede.’
Hij loopt de berg af en gaat terug naar Zijn discipelen en de mensen die op Hem wachten; die Zijn Vader heeft voorbestemd om Hem te ontmoeten.
Hoewel het voor mij als mens onmogelijk is om te begrijpen hoe je na de slapeloze nacht  productief kunt zijn, niet chagrijnig of zelfs maar een beetje humeurig, nog steeds vol belangstelling en liefdevolle bewogenheid, aandacht en tijd voor iedereen die op je pad komt, alsof je het klokje rond heb geslapen en dus heerlijk uitgeslapen bent, weet ik, dat Hij meer verkwikt is dan ik ooit zal zijn na de beste nachtrust.

Gebed, zoveel meer dan wat wij er vaak van maken.
Zo veel kostbaarder en waardevoller dan wij vaak beseffen.
De reikwijdte zoveel groter en verder dan wij ook maar kunnen vermoeden.

Na deze woorden nam ik even een kleine pauze in het schrijven; mijn hondje gaf aan dat ze wat moest doen, dus …
Maar terwijl ik met haar naar buiten ga, bemerk ik de diepe en intense rust en vrede die in mij is.
De vermoeidheid, die mij de laatste weken teistert, is weggevallen met het schrijven van de bovenstaande woorden en meer dan ooit besef ik de waarheid die ligt in Zijn woorden: Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal je rust geven.
In Zijn nabijheid, in Zijn aanwezigheid, raken de problemen, moeiten en zorgen, de vermoeidheid van de warmte en het slechte slapen op de achtergrond en Zijn liefde verkwikt mijn vermoeide ziel en lichaam.
Met het schrijven van mijn menselijke voorstelling van die momenten van Jezus met Zijn Vader, klom ik als het ware samen met Jezus de berg op en vertoefde met Hem in de heerlijke  nabijheid van de Vader.
Ik ben er stil van en een glimlach ligt om mijn mond.
Zo bijzonder, zo kostbaar, dat ik het even moet vertellen.

Ik bemerk ook dat ik geen andere woorden meer heb om hier aan toe te voegen, het is (voor nu) genoeg.
Alsof God zegt: hier draait het om; dit is het belangrijkste.
Komen bij Mij, en alles wat je zo bezighoudt, bij Mij vandaan wil trekken, loslaten.
Alleen zijn bij Mij.
Alleen met Mij.
Alleen Ik.
Alleen Mijn wil.


Lieve Vader in de hemel.
We mogen met alles bij U komen.
We mogen U alles vertellen wat ons bezighoudt, al onze zorgen, noden, moeiten, pijn en verdriet.
Onze boosheid en frustraties, bitterheid en haat.
Alles, echt alles mogen en kunnen we met U delen, maar belangrijker zijn de momenten dat wij zwijgen, zodat U kunt spreken.
De ene keer betekent dit een woord uit de Bijbel dat U aan ons geeft, een andere keer een lied, of u vult door Uw Geest onze gedachten met Uw gedachten, en soms is het stil, gewoon stil en mogen we tot rust komen bij U, of schuilen.
‘Jullie Vader weet immers wat jullie nodig hebben, nog vóór jullie het hem vragen.’
Voortdurend in contact blijven met U, Vader, is wat belangrijk is.
En dat betekent niet alleen door kleine gebeden gedurende de dag, of bij het opstaan of voor het slapen gaan, voor en na het eten, maar ook tijd nemen, tijd maken, zoals U, Heer Jezus deed, om alleen e zijn met onze Vader in de hemel.
We weten het vaak wel, Heer, we weten het, maar laten ons soms zo in beslag leggen door de dingen die we ‘moeten’ doen en voor we het weten is het bedtijd en gaan we, na een kort gebed gauw slapen, want morgen is het weer vroeg dag.
Vergeef ons, Vader, dat we U, maar ook onszelf, daarmee zo te kort doen.
Vergeef ons en doe ons toch beseffen dat U onze kracht bent, en dat meer gebed, ons leven krachtiger maakt.
Vergeef ons zo, en leer en help ons, in Jezus’ Naam.

- Amen -

Gebed is opklimmen tot de troon van genade;
gewoon zoals je bent en in alle vrijmoedigheid.
Alles loslaten, even laten zijn voor wat het is,
en je richten op Hem, op Zijn aanwezigheid.

Ziende op Hem, vertoeven in Zijn nabijheid,
is de beste plaats voor het vermoeide hart.
Kom, en laat nu toch alles voor wat het is
en vind die rust en vrede aan Zijn Vaderhart.


Gods rijke zegen 
en een liefdevolle groet,
Rita